Przez parę dni do niego pisałam, on mi nie odpisywał, potem złapałam go w realu i się spytałam, czemu sie nie odzywa, to powiedział, że nie ma na razie czasu, i że potem się odezwie. Nie odezwał się. Minęły 3 mies. Nie miałam już z nim żadnego kontaktu. Nie chciałam być natrętna więc, nie mu nie pisałam. Mijając nawet Ja już nawet nie pamiętam, kiedy pierwszy raz się pokłóciliśmy tak na poważnie Kłócilismy się parę razy, nie powiem, żeby nie. Nawet była taka kłótnia, po której On zerwał ze mną trochę po chamsku, bo dowiedziałam się o tym z fb Ale teraz jesteśmy razem od nieco ponad roku i od trzech tygodni się nie kłócimy Miał 22 lata, pokłócił się z dziewczyną i z rodzicami, w dodatku nie zdał egzaminu komisyjnego na germanistyce i groziło mu wywalenie ze studiów. źródło: NKJP: Maciej Pinkwart: Dziewczyna z Ipanemy, 2003. Niedawno na korytarzu dwie dziewczyny pokłóciły się o chłopaka - mówią uczennice. - Doszło do wyzwisk i przepychanek, aż Nie pokłóciliśmy się o rodzaj tuńczyka, zgadzamy się, że ruffles są lepsze niż lay’s. Мы не спорили , какого именно купить тунца и согласно выбрали «Раффлс», а не «Лэйс». jestem z moim chłopakiem rok, bardzo go kocham i wiem, że on mnie teżpokłóciliśmy się o drobiazg i napisal na końcu nie odzywam się do Ciebie jednak ja nie czuje się winna bo nic nie my się nawet nie pokłóciliśmy.. napisałam, że jak tak ma być to to nie ma sensu bo się nie odzywał kilka dni.. napisał, że jemu sie nic nie zmieniło i żebym się zdecydowała czego - Nie stracisz mnieNigdzie się nie wybieram, pamiętaj. A już na pewno nikt mnie nie zabierze, nie pozwolę. Stella jesteś dla mnie wszystkim. Wiesz, że nikt nie był nigdy dla mnie tak ważny jak ty? O nikogo się tak nie martwiłem, nie bałem się gdy coś robił, nie obawiałem się kolejnego kroku wobec mojej osobie. Z tobą jest Kary finansowe to nie moje kompetencje, tutaj zadecyduje dyrektor sportowy i zarząd. Kara działa przez chwilę, a ja wierzę w słowo świadomość. Widzę sportową złość w swoim zespole i Piotr zawsze traktował mnie z czułością. Szczerze mówiąc, nigdy nawet się nie pokłóciliśmy. Czasami zdarzało się, że gdy się na siebie obraziliśmy, to szliśmy na godzinę do różnych pomieszczeń. On pograł na skrzypcach, ja poczytałam książkę – ot i cała kłótnia. A potem Piotr do mnie przychodził, żeby się pogodzić. Nie odzywa się do mnie Co robić? No to tak: jakieś tydzień temu mój kumpel napisał mi smsa że chce ze mną chodzić Napisałam mu, że nie bo jago lubię ale jak kumpla tylko Miałam wtedy jeszcze zły dzień i gdy zapytał dlaczego napisałam tylko: Bo nie! Od tamtej pory w ogóle się do mnie nie odzywa Ani sms ani gg asHNt. fot. Fotolia Witam! Piszę do Państwa, ponieważ mam problem ze swoim partnerem, jesteśmy ze sobą ponad 3 lata, we wrześniu planujemy się pobrać, on teraz jest poza granicami Polski, wyjechał na pół roku i wraca w maju. Od początku naszego związku zawsze między nami była odległość, ze względu na to zaczęłam studia bliżej niego i przez 2 lata widywaliśmy się na weekendy - weekendowy związek, oczywiście spędzaliśmy razem czas przy wszelkich okazjach - urlop, święta itp. W każdym bądź razie, od pewnego czasu powstał problem - JA, mój partner zaczął mi zarzucać, że jestem egoistką, że moje musi być zawsze na górze, że nie liczę się z jego zdaniem, że go nie słucham, że nie szanuje. Wiele razy mówiłam, że się zmienię, ale jak się starałam wszystko wychodziło na odwrót, ja widziałam, jak się staram on w ogóle. Usłyszałam wiele nieprzyjemnych słów na swój temat oraz to, że on nie wierzy w moje zmiany, że nie wierzy w obietnice, że się zmienię. Szczerze mówiąc to w pewnym momencie zauważyłam że stoimy w miejscu, siedzimy obok siebie on gra w jakieś gierki ja siedzę przed tv, razem ale osobno, gdy zacznę jakiś temat jeśli coś mu się nie spodoba on się obraża, oj obrażanie się on chyba ma we krwi, co nie zrobiłam nie tak, czy czegoś nie powiedziałam, zawsze się obrażał, potrafił nawet przez tydzień się nie odzywać, nie zawsze było tak źle był czas, gdy postanowiliśmy być ze sobą szczerzy aż do ból mówić o najmniejszej błahostce w wyniku czego nie kłóciliśmy się, było naprawdę super, ale szybko się skończyło. Prosiłam go wiele razy, żeby nie obrażał się a mówił otwarcie, jestem osobą która się nie obraża, ja muszę wykrzyczeć swoje myśli a za 2 min nie pamiętam o co się pokłóciliśmy, podchodzę i całuje, a on się odwraca i się nie odzywa. Głównym problem jest teraz, przed wyjazdem zarzuciłam partnerowi, że nie jest czuły, że woli siedzieć przed komputerem niż ze mną, gdy go całowałam mówił "weź", gdy siadałam na kolanach "zejdź" traktował mnie w dzień jak znajomą w nocy natomiast oczekiwał czułości i sexu, poirytowana takim zachowaniem powiedziałam "nie". Co było gwoździem do trumny. Zaczęło się moje piekło - zarzucił mi, że nie spełniam jego potrzeb, że zawsze tak było, nic się nie zmieniłam, nawet wyjeżdżając nie przytulił, pocałował, odjechał mówiąc do widzenia. Przebolałam, nie odzywał się chociaż pisałam, dzwoniła, przez jakieś 2 tyg. Jak mu przeszło postawił warunek - muszę się zmienić, kocham go i chcę z nim być, przepraszałam, obiecywałam, kontrolowałam się, bo jestem dość nerwowa, przytakiwałam, powiedział, że teraz się wszystko zmieni i już nie będzie taki jak zawsze będzie tym złym, nasze rozmowy polegają na tym, że ja piszę, pytam się co u niego on odp "wszystko ok" czasem coś więcej napisze, na to co ja mu piszę odpowiada "yhy" gehenna trwa miesiąc. Gdy tylko zaistnieje jakiś problem, jakieś sprzeczne zdania podczas rozmowy on pisze "nara bo się zaczyna" nie odzywa się przez dzień dwa, przy czym podkreśla, że się nie zmieniłam, nie zaczepiam drażliwych tematów, przytakuje. Ostatnio straciłam nadzieje na wszystko, ni z tego ni z owego mój partner zaczął na to co pisze, być strasznie chamski i nie wytrzymałam, posypało się, puszka pandory została otworzona i nie utrzymałam nerwów na więzi, nie to że go obrażałam, ale wykrzyczałam mu, że po co psuje skoro jest dobrze, nie kłócimy się, że po co sprawdza moją cierpliwość, że znoszę wszystko, i bach dostałam po głowie, że się nie zmieniła, że on nie wierzy już w to, że wiecznie moje na górze, że go nie szanuje i że on chce przeżyć życie z kimś kto będzie go szanował a ja go w ogóle nie szanuje, i teraz wszystko zależy ode mnie czy będziemy razem. Jestem na skraju załamania, bo tak naprawdę to nie wiem co mam już robić żeby było dobrze, siedzę i płaczę, wiem, że potrzeba czasu, ale ta odległość nie jest moim sprzymierzeńcem, nie widzę świata po za nim, chciałabym żeby było dobrze, on się mną nie interesuje, nie pyta co u mnie, bo stwierdził, że okazał by słabość i ja to bym wykorzystała, mam istne pranie mózgu... Kocham go, nie potrafię odejść, chcę założyć z nim rodzinę, ale nie wiem jak uratować NAS, pisałam mu że sama nie dam rady, że on musi też się postarać ale bez skutku. Co robić? Tereska Szanowna Pani, budowanie relacji z drugą osobą wymaga dużo pracy, zrozumienia i chęci ze strony obojga partnerów. Nie da się przy tym uniknąć mniejszych lub większych nieporozumień, bo przecież jedna osoba nie siedzi w głowie drugiej, chociaż na początku większości związków zakochanym wydaje się, że są do siebie bardzo podobni, że są przysłowiowymi połówkami tego samego owocu. Państwo też różnicie się między sobą i teraz właśnie te różnice dają o sobie znać w sposób, który jest dla Pani – i przypuszczalnie też dla Pani partnera - bardzo dotkliwy. Pisze Pani, że partner oczekuje, że to Pani ma się odmienić. Nakazanie jednej ze stron w parze, żeby się zmieniła, nie przyniesie raczej żadnych pozytywnych rezultatów, bo w każdym związku mamy do czynienia z relacją pomiędzy dwiema osobami i to właśnie nad taką relacją należy pracować. Państwo niestety nie mieliście zbyt wielu okazji, żeby budować swój związek, skoro do tej pory spędzaliście ze sobą tylko weekendy, urlopy czy święta. Związki na odległość na dłuższą metę napotykają na wiele trudności, z czego prawdopodobnie zdaje Pani sobie sprawę, bo dąży do tego, aby być bliżej partnera również w tym dosłownym sensie zmniejszenia odległości fizycznej. Zobacz także: Kryzys w związku - kompendium wiedzy Z listu wynika, że stara się Pani zmieniać, dopasować do oczekiwań partnera, jednak nie czuje Pani, aby dawało to Pani satysfakcję. Czuje Pani raczej, że to tylko od Pani oczekuje się działania, podporządkowania jego potrzebom. Gdy miała Pani chęć na okazywanie czułości w ciągu dnia, nie spotkało się to z jego pozytywną reakcją – odnosi Pani wrażenie, ze komputer jest dla niego ważniejszy - za to wieczorem to on ma chęć na seks. Oznaczać to może, że w Państwa życiu pojawiła się rutyna, która może się pojawić w każdym związku, ale z którą warto walczyć. Może są takie rzeczy, które moglibyście Państwo robić wspólnie i obojgu sprawiałyby taką samą radość? Z pewnością nie da się uniknąć przeprowadzenia z partnerem poważnej rozmowy o Państwa związku. Proszę w spokojnej atmosferze powiedzieć mu o swoich wątpliwościach co do Waszej relacji, zapewnić o chęci wprowadzenia zmian, które będą uwzględniały również jego potrzeby. Proszę podkreślać, że oboje macie na uwadze dobro Waszego związku, oboje chcecie, aby się rozwijał. Kiedyś już ustaliliście Państwo, że wspólnie będziecie omawiać nieporozumienia dotyczące Waszego związku i, jak Pani pisze, przynosiło to dobre rezultaty. Dlaczego nie spróbować ponownie czegoś, co było dobre? Zobacz także: Kryzys - przegadać czy przemilczeć? Jeśli Pani partner też dostrzegł wtedy zmianę na lepsze, pewnie nie będzie miał nic przeciwko temu, żeby spróbować raz jeszcze. W miarę możliwości finansowych i czasowych moglibyście zdecydować się na wspólny wyjazd, może to być rodzaj „podróży przedślubnej”, w czasie której moglibyście w oderwaniu od codzienności, bez pośpiechu, poukładać sobie wasze relacje, spędzając dużo czasu na rozmowach o sobie, swoich uczuciach, na okazywaniu sobie czułości i po prostu byciu razem. Wyjazd taki jest oczywiście tylko jedną z możliwości, ważne, abyście Państwo oboje wyrazili chęć na niego, żeby żadne z Państwa nie poczuło się zmuszane do robienia czegoś na siłę, wbrew sobie i potem nie mogło pomyśleć, że od początku nie miało na to ochoty. Zobacz także: Kiedy warto się rozstać? Przed Panią ważne wydarzenie, postanowiliście Państwo za kilka miesięcy się pobrać. To również może sprawiać, że zastanawia się Pani, czy to na pewno właściwa decyzja, bo tego typu kroki wydają się być nieodwołalne i ostateczne. Podejmowanie każdej decyzji wiąże się z wieloma wątpliwościami, z zastanawianiem się nad wszystkimi za i przeciw. Niewykluczone, że Pani partner też ma wątpliwości co do wspólnej przyszłości. Wielu współczesnych ludzi u progu takiej zmiany doświadcza podobnych zawahań. Dobrym pomysłem może być w Państwa sytuacji udanie się do psychologa prowadzącego terapię dla par. Skorzystanie z tego typu pomocy wymaga chęci obydwu stron, dlatego dobrze, aby Pani partner był przekonany, że warto tam wspólnie się wybrać. Terapeuta pozwoli Wam odkryć drogę do usprawnienia komunikacji w związku. Komunikacji, w której mówienie jest tak samo ważne, jak słuchanie, komunikacji, w której obie strony bez problemu mówią o swoich uczuciach. Zobacz także: Brak ochoty na seks - z czego to może wynikać? Bardzo Pani zależy na związku, kocha Pani swojego partnera i chce założyć z nim rodzinę. Może jednak okazać się, że Wasz związek się wypalił. Wtedy terapia par pomoże ustalić zasady w miarę bezbolesnego rozstania, w którym nie dominuje poczucie niesprawiedliwości. Takiego, po którym jest się w stanie nie mieć ciągłego żalu do byłego partnera o to, że dopuścił się krzywdy, ani do samego siebie, ze popełniło się błąd. W każdym związku warto stawiać na szczerość i bezpieczne wyrażanie potrzeb i uczuć obojga partnerów. Wymaga to chęci obydwu stron, ale warto się starać, spędzać ze sobą jak najwięcej czasu i - nie rezygnując z siebie - rozumieć drugą osobę. To niemal stuprocentowa gwarancja udanego życia we dwoje. napisał/a: kiciatygrynia 2009-07-26 12:26 Witam. Napiszę w dużym skrócie od początku. Rok temu miałam chłopaka. Poznałam go dzięki jego kuzynowi Darkowi (imię zmyślone). Znałam się z nim, miałam z nim dobry kontakt, nawet dawał mi sygnały że chciałby ze mną być. Myślałam, że będziemy razem, ale on pomimo, że chciał ze mną być nie zerwał z dziewczyną. Więc po prostu tylko z nim gadałam, nie dawałam sygnałów, że coś jeszcze z tego może być. Po jakimś czasie właśnie Wojtek(imię także zmyślone), kuzyn Darka zagadał do mnie. Od słowa do słowa, bardzo mi się spodobał, poszliśmy raz, drugi na randkę. Tak jakoś wyszło, że całe wakacje się z nim spotykałam i w ogóle. To nie były spotkania raz na tydzień tylko bardzo częste, czasami nawet całe 3dni(z przerwą na prace),ja spałam u niego albo on u mnie i tak praktycznie całe wakacje razem się spotykaliśmy. To nie było na zasadzie, że się wyznaje za każdym razem"kocham Cię",wręcz przeciwnie tego słowa w ogóle jakoś nie używaliśmy jedynie np."tęsknie za Tobą, dobrze się czuję przy Tobie, brakuje mi Cię". Zależało nam na tym, aby się widywać i w ogóle dobrze się czuliśmy razem. Były sprzeczki owszem, oboje uparci z dumą i potrafiliśmy się nie odzywać tak z 3dni 5. Wydawało mi się, że się dobrze dogadujemy, jest nam razem dobrze, ale nie byłam do końca przekonana czy to miłość, ponieważ moje poprzednie dwa związki ze stażem półtora rocznym jakoś, stłumiły takie myślenie "to jest to, kocham go całym sercem itp". Tak więc kiedy pokłóciliśmy się na początku września wydawało mi się, że jakoś przeżyje fakt że się nie odzywa. Jednak było inaczej. Pokłóciliśmy się z jego winy, ponieważ uwierzył swojemu bratu i kuzynowi. Dokładnie nie wiem, co mu powiedzieli, jednak mogę się domyśleć, gdyż Wojtek zarzucił mi, że go okłamywałam, nie zależało mi na nim tylko chciałam ciągle być blisko Darka. Nie wierzył mi jak mówiłam, że to nie prawda. Więc przestałam do niego pisać, zabiegać o spotkania, wydawało mi się, nie ten to inny. Myślałam, że skoro go nie kochałam to nawet za nim nie zatęsknię. Myliłam się i dość szybko to odczułam. Dla stłumienia uczuć, zaczęłam się spotykać z kolegą z pracy. Spotkania bardziej przyjacielskie, spacery, przytulenie, trzymanie za rękę, całusy i na tym koniec. On się zakochał ja nie. Po jakimś miesiącu daje o sobie znak Wojtek, prosi o spotkanie, mówi, że się stęsknił, chciałby mnie zobaczyć, naprawić to co było źle. W środku czuję jak mi serce się wyrywa. Spotkałam się z nim, jedno spojrzenie i wszystko odżyło. Poczułam nagle ogromną tęsknotę za nim, dziwne motylki w brzuszku, serce bije jak szalone. Jednak ze strachu przed kolejnym rozczarowaniem mówię mu, że już się z kimś spotykam, nie chcę tamtej osoby zranić. Prosi o szansę, mówi jak tęskni, chciałby się przytulić do mnie jak kiedyś. Pozwalam na to. Ponosi nas, a ja czuję się jak zaczarowana. Nagle wszystko straciło znaczenie fakt jak było wcześniej, jak się pokłóciliśmy, ile nie miłych słów mi wtedy powiedział, to że sie z kimś spotykałam. Kiedy czułam jego dotyk, patrzyłam w jego oczy, słyszałam ten cudowny głos, wszystko inne stawało się takie odległe. Jednak uciekłam od niego, nie chciałam tego, bałam się. Znowu tęsknota, okropny ból tęsknoty, rozpaczy za nim. Jednak postanowiłam, że nie wrócę do przeszłości. Po miesiącu, dowiaduję się, że jestem w 4miesiącu ciąży (jak to możliwe pisałam w innym temacie). Szczęśliwa, że będziemy już razem( że teraz nie będę musiała ukrywać przed innymi, że go bardzo kocham) mówię o tym fakcie Wojtkowi, jednak w tym momencie radość prysła jak bańka. Zarzuca mi kłamstwo, że go wrabiam w dziecko, że to na 100%nie jego,że nie chce znać mnie ani słyszeć o dziecku. Zrozpaczona odchodzę. Od tamtego czasu minęło pół roku, nie miałam od niego praktycznie żadnego kontaktu. Później urodziłam synka, którego kocham nad życie, który zajmował mi praktycznie większość czasu. Jednak Wojtka on nic nie interesuję nie chę o nim słyszeć. Mogłoby się wydawać, że minęło już na tyle dużo czasu, że powinnam była się z niego wylecz. Jednak nie, ciągle o nim myślę, po mimo żalu (o to jak mnie potraktował) ciągle za nim tęsknie, kocham. Kiedy patrzę na synka, ciągle o nim myślę. Kiedy mój synek zasypia porównuję do snu Wojtka, kiedy synek się patrzy i uśmiecha przed oczami staje mi spojrzenie i uśmiech Wojtka. Ułożenie włosków na główce u synka, paluszki i stóp, ruchliwość, ciągle porównuje do Wojtka. Czy ktoś mi może powiedzieć kiedy to minie? Kiedy wyleczę się z myślenia o nim, z tej tęsknoty, a zarazem wielkiego żalu? Kiedy przestanę wszystkie cechy, ruchy u syna porównywać do jego?Minął rok, a ja nadal się z niego nie wyleczyłam. Kiedy mi przejdzie? Chce zacząć normalnie żyć, poznać kogoś kto pokocha mnie i mojego synka. Myślenie o nim tak bardzo boli:( 14 odp. Strona 1 z 1 Odsłon wątku: 4392 14 października 2009 15:15 | ID: 62980 Poznalismy sie niedawno i od razu cos zaskoczyło. Wymienilismy sie numerami i mielimy sie umowic na spotkanie ale on sie nie odzywa. Caly czas o nim mysle a on nic. Taka niepewnosc jest najgorsza. Dlaczego faceci juz tacy sa ze roznieca nadzieje na cos fajnego mowia ze wszystko super zadzwonia spotkamy sie a potem zapada cisza? :((( 14 października 2009 15:17 | ID: 62986 Albo jest zaganiany i naprawdę nie ma na to czasu, albo w jego mniemaniu coś nie zaskoczyło jednak między Wami. Takie jest moje zdanie. 14 października 2009 15:17 | ID: 62987 a może cos się stało i watro samemu zadzwonić lub spróbować się skontaktować... czasami bywaja dziwne zbiegi okoliczności 3 Bulinka Poziom: Niemowlak Zarejestrowany: 18-02-2009 22:24. Posty: 2779 14 października 2009 16:09 | ID: 63017 Może numer zagubił,tak może być ,warto zrobić ten pierwszy korok i zadzwonić albo sms 14 października 2009 20:14 | ID: 63075 Obejrzyj koniecznie film "Kobiety pragną bardziej". Tam jest wszystko na ten temat. 5 Lara73 Zarejestrowany: 17-04-2008 09:04. Posty: 849 14 października 2009 20:34 | ID: 63078 wyślij sms-a albo zadzwoń, a jak sie bedzie wykręcał, to daj sobie spokój 6 monaaa71 Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 28-01-2009 08:46. Posty: 28735 14 października 2009 21:00 | ID: 63089 zadzwoniłabym sama po pewnym po rozmowie będziesz wszystko wiedziała...3mam kciuki:) 7Anonim (viakom) (autor wątku) 19 listopada 2009 19:04 | ID: 80318 Tyle czasu minelo i nie zadzwonil :(( A ja mysle o nim do tej pory :(( Boje sie pierwsza odezwac zeby sie nie osmieszyc :(( Co robic? 19 listopada 2009 19:43 | ID: 80328 Dobrze ci dziewczyny radzą. Zadzwoń i spytaj co słychać. Uwierz, że sie nie ośmieszysz. Jeśli rozmowa sie rozwinie to dobrze, jeśli nie, to juz będziesz wiedziała co i jak. 20 listopada 2009 07:38 | ID: 80403 nie ośmieszysz się - a jak nie będzie chciał z Toba się spotkać czy rozmawiać to przynajmniej będziesz wiedziała na czym stoisz... 20 listopada 2009 08:28 | ID: 80429 pewnie że zadzwoń a jak się boisz to chociaż smsa wyślij jak odpisze to znaczy że nie zapomniał a jak się nie odezwie to już będziesz wiedziała na czym stoisz! najgorsza jest niewiedza! 11 dziecinka Zarejestrowany: 07-05-2008 11:21. Posty: 26147 20 listopada 2009 10:41 | ID: 80582 popieram, spróbuj się do niego odezwać. 25 listopada 2009 16:19 | ID: 82839 Dzieczyno :) pamiętaj Facet to zawsze Facet ... z nimi to jak z dzićmi cierpliwie i ze sposobem :P 3m się 13 Bulinka Poziom: Niemowlak Zarejestrowany: 18-02-2009 22:24. Posty: 2779 25 listopada 2009 19:54 | ID: 82908 26 listopada 2009 11:11 | ID: 83127 daj sobie z nim spokój...niesłowny od poczatku...